ถาม

24 มิถุนายน ที่ผ่านมาครบ 1 ขวบ วันเกิดลียา เรามีการทานข้าวด้วยกัน เป็นครอบครัวที่บ้านก่อน อีกวันก็มีการเลี้ยงฉลองเหมือนงานวันเด็กเลย ชวนทั้งเพื่อนเราและเพื่อนพี่เป๊กที่มีลูกมา แล้วก็ญาติเราก็จะมีทำกิจกรรม ต่างๆ ให้เด็ก ตอนนี้ลียาเริ่มเอาแต่ใจ เริ่มรู้มากเล่นอะไรแล้วเราไม่ให้ เขาเล่นก็ร้อง แต่ยังพูดไม่รู้เรื่องต้องหลอกล่อเอาก็มีไปถามคนที่มีลูกแล้วว่า เวลาลูกเอาแต่ใจ ต้องทำยังไง เพราะอายุเท่านี้จะไปตีเขาก็ไม่รู้เรื่อง ก็ได้รับคำแนะนำว่าให้ปล่อย ๆ ไปค่อยๆหลอกล่อไปอย่างเมื่อก่อนที่ เรายังไม่มีลูก เวลาเราเห็นเด็กร้อง ก็จะรู้สึกว่ายังไงก็ทนไม่ได้กับเสียงเด็ก แต่พอมาเป็นลูกเราเองก็ไม่เป็นไร ร้องแค่ไหนกลายเป็นเราสงสาร ก็แปลกดีพอมีลูกทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนไป

ยังไม่ได้วางแพลนอะไรเลย แต่ถ้าเราเป็นคนท้องได้เหมือนคนทั่วไป ก็คงคิดหรือวางแผนได้ง่ายๆ แต่เพราะเราใช้วิธีการอุ้มบุญ อย่างพี่สาวเราเขาก็พอแล้ว เขาท้องเองมา 3 มาท้องให้เราอีก 1 อายุก็ 36 แล้ว เขาไม่ไหวแล้ว เพราะฉะนั้นถ้าเกิดจะต้องมีลียาคนเดียวก็ไม่เป็นไร เราเองก็รู้สึกถอดใจมาตั้งแต่ต้นแล้วว่าเราอาจจะมีลูกไม่ได้ แต่เผอิญเราได้ลียามาก็ถือเป็นของขวัญพิเศษที่พระเจ้าส่งมาให้เรา แต่ใจเราเป็นไปได้อยากมีสองคน อยากมีผู้ชายหนึ่ง ผู้หญิงหนึ่ง แต่เอาแหละถ้ายากลำบากก็ไม่เป็นไร ได้เขามาคนเดียวก็แฮปปี้แล้ว เราแท้งสามรอบแล้ว ไม่อยากจะได้รับความรู้สึกสูญเสียอีก ฉะนั้นตอนนี้เราแฮปปี้ มีความสุขกับการที่เรามีลียา เลยไม่ได้ขวนขวายวิธีที่จะมีลูกเพิ่มเลย

พอรู้ว่าพี่สาวท้องแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นเป็นยังไง?

มันดีใจ เพราะว่าถ้าพี่สาวเราท้องแล้วเรา ต้องได้ลูกคนนี้แน่นอน เพราะเขาเป็นแม่พันธุ์ที่ดีมาก มดลูกแข็งแรง เขาตั้งใจจะมีลูกเมื่อไหร่มีได้ทันที ไม่เคยมีปัญหาในการตั้งครรภ์เลย ตอนเขาไปเช็กเมื่อครบ 3เดือนหมอก็ดูจากกระดูกเชิงกราน แล้ว 90 เปอร์เซ็นต์เป็นเด็กผู้หญิง เพราะเราเองไม่ได้หวังนะว่าต้องผู้หญิงหรือผู้ชาย อะไรก็ได้เลยจากนั้นก็บินไปหาพี่สาว ที่อเมริกา ไปคุยเรื่องทนายไปเยี่ยมไปจับท้องพูดคุย ก็แปลกดีเหมือนกัน
้

ตอนแรกก็หวั่นเหมือนกันนะว่า เราจะรักลูกเหมือนที่แม่ทั่วไปเขารักกันหรือเปล่าแต่สามีพี่สาวคนที่ท้องให้เขาบอกธัญญ่าว่า เขามีลูก 3 คน เขาก็ไม่ได้เป็นคนท้องเอง แต่เขาก็รักลูกทุกคนมาก ธัญญ่าก็คิดว่าเอ๊ะหรือจะเป็น ความรู้สึกเหมือนพ่อรักลูก หรือเปล่า แต่วินาทีที่ลูกเราคลอดออกมาเห็นปุ๊บมันตื่นเต้นบอกไม่ถูก แล้วที่อเมริกาพอลูกคลอดออกมาเขาจะให้อยู่กับเราเลย ไม่ต้องไปอยู่ห้องเด็กอ่อน ตัดสายสะดือเอง ป้อนนม จะมีแม่กับป้าบอกว่าก่อนลูกจะคลอดให้พักผ่อนเยอะๆนะนอนให้เต็มที่ เดี๋ยวจะนอนไม่เต็มที่อีกนาน เราก็คิดว่าจะขนาดนั้นเลยเหรอ ก็จริง ๆ คืออยู่ในโรงพยาบาล 2 วันเราได้นอนแค่ 4 ชั่วโมงเอง เหมือนเป็นซอมบี้ เราจะคอยห่วงเขาตลอด น้องเองก็จะตื่นทุก ๆ สองชั่วโมง เพิ่งรู้การมีลูกนี่สุดยอด ขนาดไม่ได้คลอดเอง ไม่ได้ให้นมเองทรหดมาก

อย่างเวลาไปไหนมาไหนล่ะบางคนบอกว่าอยากจะกลับบ้านตลอดเวลา
เพราะลูก?

การเลี้ยงลูกแบบฉบับของธัญญ่าเป็นยังไง?

เราเป็นคนเลี้ยงแบบสบาย ๆ นะไม่อยากให้เขาเป็นไข่ในหินมากเลี้ยงแบบปล่อย เพราะเราเห็นพี่สาวเราเลี้ยงลูกฝรั่ง 3 คนเขาก็เลี้ยงแบบปล่อย ๆกินเอง ช่วยตัวเองได้ ไม่ต้องมาโดนแดดไม่ได้ เพราะเรารู้สึกว่าอยากให้ลูกเรามีภูมิ แต่พี่เป๊กจะเป็นแนวนั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ (หัวเราะ) เราก็นี่ให้ลูกมีภูมิบ้าง ไม่ใช่ไปสร้างเกราะกำบังทุกอย่าง แล้ววันหนึ่งถ้าเขาต้องออกมาเจอ โลกภายนอกล่ะ เขาจะแข็งแรงมั้ย

เราว่าเรามาทางไทยมากกว่านะ ถึงแม้แม่เราจะเป็นอเมริกัน แต่คุณแม่ก็ค่อนข้างจะหัวโบราณ เป็นฝรั่งที่เรียบร้อย อย่างเมื่อ ก่อนเราเริ่มโตเป็นสาว ถ่ายแบบจะมาใส่เสื้อเห็นพุงไม่ได้นะ พ่อเราจะเฉย ๆ นิ่ง ๆ แต่แม่จะโวยวายมาก เราเลยจะมาทางไทยมากกว่า แต่เขาจะให้อิสระทางความคิดอยากเป็นอะไรชอบอะไรไม่ชอบ  อะไร อย่างเด็ก ๆ แทบจะไม่ได้เรียนพิเศษเลย เพราะพ่อบอกว่า  จะไปเรียนทำไมเรียนในห้องก็เหนื่อยจะแย่แล้ว ตั้งใจเรียนก็พอ ก็จะเลี้ยงลียาแบบไม่บังคับค่ะ แล้วแต่เขา เขาอยากเรียนก็ให้เขาเรียน

อันนี้แล้วแต่เขาเลย ถ้าเขาชอบเราก็ไม่ว่าหรอก แต่ก็ต้องให้เขารู้ในวัยเรียนก็ต้องเรียนให้เป็นหลักถ้าอยากจะทำงานด้านนี้ ก็ต้องรับผิดชอบการเรียนให้ได้ ตัวเราก็เข้าวงการมาเร็ว คือเข้ามาช่วงมัธยมเหมือนกัน ฉะนั้นถ้าเขาชอบก็แล้วแต่เขาเลยค่ะ

เป็นห่วงทุกเรื่องอยู่แล้วไม่ว่าจะเรื่องอะไร แต่ว่ามันก็เป็นชีวิตคนนะ มันก็ต้องปล่อยๆ บ้าง เกิดเราไปกังวลทุกอย่างแย่เลย แค่ทุกวันนี้เรื่องสุขภาพเราก็ห่วงจะแย่แล้ว เป็นเรื่องอนาคตเมื่อเขาโตเป็นวัยรุ่นว่าเขาจะต้องเจออะไรในชีวิต แต่เราในฐานะพ่อแม่ก็ต้องคอยดูคอยชี้แนวทางให้เขาอยู่แล้วไม่ได้ปล่อยซะที เดียว แต่ก็มองในอีกมุมหนึ่งนะว่าถ้าเป็นลูกผู้ชายก็น่าห่วงไปอีกแบบ ถ้ามีนิสัยแบบพี่เป๊กนะ แม่เขาเป็นลมไม่รู้กี่ทีแล้ว เดี๋ยวมีเรื่องโน่นนี่ เป็นแนวบู๊พ่อแม่ต้องพบฝ่ายปกครอง ทุกอาทิตย์ ถ้าลูกเราเป็นแบบพี่เป๊กก็คงไม่ไหวนะ (หัวเราะ) แล้วถ้าลูกสาวเป็นแบบนั้นก็ไม่ไหวอีก ก็ต้องคอยดูแลคอยสอนเขาค่ะ

ถาม

อาจจะทำให้เขาค่อนข้างจะห่วง แต่เราก็คอยบอกเขานะว่าระวังนะโตขึ้นมา เกิดไปหวงมากบังคับมากลูกหนีออกจากบ้านมาทำยังไง เรารู้สึกว่าการมีลูกแล้ว เขาเริ่มโต เราทำให้เราเป็นเพื่อนไปกับเขาได้น่าจะดี เหมือนคุณแม่เราเองที่ปรึกษาได้ทุกเรื่อง ปัญหาอะไรเจออะไรแทนที่จะเลือกคุยกับคนอื่นก็นึกถึงแม่เป็นคนแรก ให้เขาเองเปิดใจกับเรา เด็ก ๆ เคยเห็นเพื่อนเราเองมานั่งปิดเวลาจะไปไหน หนีเที่ยว เราไม่อยากให้ลูกเราเป็นแบบนั้น