“คุณไม่ได้ทำละครเพราะรักในศิลปะ ที่ทำไปเพราะอยากเป็นคนสำคัญ.. รู้ไหม โลกนี้มีคนเต็มไปหมดที่ดิ้นรนอยากเป็นคนสำคัญทุกวัน แต่คุณทำเหมือนโลกนั้นไม่มีอยู่จริง มีเรื่องราวเกิดขึ้นที่คุณไม่สนใจ ที่ที่ลืมคุณไปแล้ว.. หมายความว่า นี่คุณเป็นใคร คุณเกลียดคนเขียนบล็อก เหยียดหยามทวิตเตอร์ ไม่มีแม้แต่หน้าเฟซบุ๊ค คุณต่างหากที่ไม่มีตัวตน คุณทำเพราะหวาดกลัว เหมือนพวกเราที่เหลือจะไม่ใช่คนสำคัญ” – แซม  

จาก เบิร์ดแมน หรือ (สิ่งที่ไม่คาดฝันในความงี่เง่า) หรือชื่อไทยเก๋ๆ.. “มายาดาว”

แซม ทำให้เราฉุกคิดขึ้นมาว่า ศิลปินที่สร้างงานออกมา เกิดจากความรักในศิลปะ รู้และเข้าใจมันอย่างลึกซึ้งถ่องแท้ จนอยากที่จะถ่ายทอดสู่คนในวงกว้าง หรือสร้างออกมา ทั้งที่ตัวเองไม่ได้รักและเข้าใจมันดีพอ แต่เพียงเพื่อต้องการพื้นที่และการเป็นที่ยอมรับจากคนหมู่มากในสังคมเท่านั้น 

ริกแกน ธอมป์สัน  (นักแสดงตกอับ รอวันกลับมาดัง) เริ่มต้นด้วยลักษณะอย่างหลัง แต่ต่อมากลับเข้าข่ายลักษณะแรก(โดยไม่รู้ตัว) เพราะบทบาทและ Background ตัวละครที่เขาเล่นในละครเวที (ที่เขียนบทและกำกับเองด้วย) ดันบังเอิญคล้ายชีวิตจริงโดยปริยาย..

หรือบางที คนเราก็แค่ต้องการให้คนหมู่มากสนใจ รับรู้ความเคลื่อนไหวว่าเราทำอะไร และต้องการเป็นที่การยอมรับจากงานที่สร้าง (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วคนทำจะครุ่นคิดกับงานมากน้อยแค่ไหน) กันแน่นะ

—————————————————————————-

Birdman เป็นหนังอีกเรื่องที่ถ่ายทอดประเด็นชีวิตศิลปิน ในฐานะคนสร้างงานศิลปะ - นักวิจารณ์ (Tabitha Dickinson) - เสียดสีวงการบันเทิง - จิกกัดกระแสโลกออนไลน์ได้น่าสนใจ ผ่านการถ่ายทำแบบ Long Take ชวนทึ่ง / เอฟเฟกต์และ Production ตระการตา (บางทีแม๊คก็คิดนะ จำเป็นมั๊ย..) / Sound ประกอบ แบบกลองรัวๆที่เข้ากับสภาวะจิตใจตัวละคร / บทที่เข้มข้น สู่การได้นักแสดงที่เข้ากับคาแรคเตอร์ และมอบแอ็คติ้งแบบขับเน้นและทรงพลัง (ไปมั๊ย..) แถมยังเต็มไปด้วยบทนทนาโดนๆ และกระจายให้แต่ละคนมี Moment ให้ได้โชว์พาวกันถ้วนหน้า

ส่วนตัวชอบ อเลฮานโดร อินาริตู แต่นี่ไม่ใช่หนังของเขาที่ชอบที่สุด

เอาไปเลย.. 8/10  

Ps. เรื่องนี้ทำให้นึกถึง Black Swan ในเรื่องความทุ่มเทและเพียรพยาม และ The Social Network ในแง่การหาทางให้เป็นที่รักและยอมรับจาก(บาง)คน

New Voice