อิซาเบลลา หรือเรียกสั้น ๆ ว่า อิซซี มักใช้เวลาตอนเด็ก ๆ ไปกับการเขียน หรือไม่ก็วาดรูปบนกำแพง เธอเกลียดโรงเรียน ในความรู้สึกของเธอนั้น โรงเรียนมอบแต่ประสบการณ์เลวร้าย มีแต่ครูบาอาจารย์ผู้ไร้อารมณ์ขัน และมุ่งมั่นแต่จะสอนเท่านั้น เธอจึงต่อต้านการเรียนในโรงเรียนแบบเต็มกำลัง ช่วงเวลามีค่าเล็ก ๆ น้อย ๆ ในโรงเรียนสำหรับเธอ ก็คือ ครั้งแรกที่ได้แสดงละครในงานวิจัยสเต็มเซลล์ของโรงเรียน เป็นละครเกี่ยวกับสิทธิสตรีในการทำแท้ง ซึ่งดูดีทีเดียว ดีจนคว้ารางวัลระดับชาติมาได้ อิซซีรักการอ่าน รักการได้ชื่นชมความงามแห่งศิลปะ และเธอคิดว่าความรู้สึกรื่นรมย์ที่สุดเท่าที่มนุษย์ทุกคนจะมีได้ คือการมีเค้กและกาแฟกรุ่นรออยู่ในตอนเช้า กับการได้ไปเที่ยวเมืองสวย ๆ ท่ามกลางแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ ส่วนการแสดงครั้งนี้เธอขออุทิศให้กับแม่ที่ไม่เคยหลอกเธอว่าเด็กเกิดมาได้ อย่างไร
