ในปีแรกที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 พระราชทานข้าวเปลือกจากแปลงทดลองในวังสวนจิตรลดาสู่พิธีจรดพระนังคัลแรกนาขวัญ "เสาคำ" ชาวนาจากภาคเหนือได้มาเก็บกอบไป 1 กำเล็ก ๆ ด้วยความรักเทิดทูนและศรัทธาใน "ข้าวของพ่อ" เขาหว่านข้าวเหล่านั้นลงในผืนดินที่แห้งแล้ง ต่อสู้กับความไร้น้ำใจของนายทุน ความดูหมิ่นจากคนในครอบครัว และธรรมชาติที่โหดร้าย
จนวันหนึ่งที่ "ฝนหลวง" ซึ่งไม่ใช่น้ำฝนธรรมดา แต่คือ "น้ำพระทัยของในหลวง" ได้ชโลมแดนดินกันดาร "เสาคำ" ผู้เหมือนว่าจะพ่ายแพ้จึงกลับหยัดยืนได้พร้อมรวงข้าวสุกอร่ามเต็มอ้อมแขน และดวงตาเปี่ยมประกายด้วยความสุข
