ฤดูร้อนปี 1999 ปีสุดท้ายก่อนที่มาเก๊าจะถูกส่งคืนไปสู่การปกครองของจีน ท่ามกลางเปลวแดดระอุของหน้าร้อน ชิง (แชปแมน ตู๋) รู้สึกร้อนรุ่ม ไม่ใช่เพราะอากาศ แต่เพราะสถานการณ์ที่บีบคั้นเขาอยู่ในขณะนี้ ชิงเป็นตำรวจที่ถูกพักงาน กำลังโดนข้อหาสมรู้ร่วมคิดกับขบวนการลักลอบค้าของเถื่อน เมื่อไม่มีปืนกับตราตำรวจ เขารู้สึกแย่ยิ่งกว่าการเป็นประชาชนธรรมดา เขารู้สึกเหมือนคนตัวเปล่าไร้ทางต่อสู้
หัวหน้าของชิงเป็นชาวโปรตุเกส และเป็นหุ้นส่วนในแก๊ง มัวแต่กอบโกยผลประโยชน์ ไม่ใยดีว่าชิงจะเป็นอย่างไร ชิงถูกถีบหัวส่งและปล่อยเกาะให้สู้ชะตาชีวิตตามลำพังความหวังเดียวของเขาคือปิดปากเคอร์รี่ ผู้ต้องหาคนนึงที่ยอมเป็นพยานให้ตำรวจ คำให้การของเคอร์รี่เปรียบเสมือนค้อนที่จะตอกตะปูตัวสุดท้ายปิดฝาโลงของเขา
ขณะกำลังย่ำแย่ ก็มีสาวน้อยรูปร่างบอบบางชื่อหยาน เข้ามาในชีวิต เขามองเธอเป็นเพียงคู่นอนชั่วคราว ไม่สนใจหน้าตาหรือชื่อเสียงเรียงนามของเธอ เขาพยายามจีบให้เธอขึ้นเตียงด้วย แต่หยานได้พูดชื่อ ๆ นึงขึ้นมา ทำให้เขาชะงัก เพราะนั่นคือชื่อจากอดีตที่เขาลืมเลือนไปนานแล้ว...
ตอนอายุ 16 เขาทำให้ ฮัว แฟนสาวท้อง และให้เงินเธอไปทำแท้ง เกิดเหตุสุดวิสัย เขาจึงทิ้งเธอไว้ที่ รพ.และหนีมา ตอนนี้ชิงได้รู้ว่า ฮัวไม่ได้ทำแท้ง และเพิ่งเป็นมะเร็งปอดตายไปเมื่อปีที่แล้ว หลังจากที่แม่ตาย หยาน (อิซาเบลล่า เหลียง) ก็ถูกไล่จากอพาร์ทเม้นต์ ขณะที่หมาของเธอที่ชื่ออิซาเบลลาถูกไล่ไปเป็นสุนัขข้างถนน หยานไม่ได้เรียกร้องอะไรจากชิงในฐานะพ่อ แต่ชิงรู้สึกว่าเป็นหน้าที่ที่จะช่วยเธอหาอิซาเบลลา ซึ่งไม่ใช่เป็นแค่ชื่อสุนัขจรจัด แต่ยังเป็นวิญญาณจากอดีตของเขา เป็นชื่อที่ฮัวใช้เมื่อตอนอายุ 16
ขณะที่ชิงพยายามปรับตัวรับบทบาทใหม่ในฐานะพ่อ ชีวิตโสดของเขาก็ต้องจบลงโดยปริยาย เพราะการอยู่กับหยานทำให้เขาไม่สามารถไปนอนมั่วกับผู้หญิงได้ ทั้งคู่ค่อย ๆ ทำความรู้จักกัน ไม่นานก็พบว่า นี่คือที่พักใจที่หามานาน
พ่อกับลูกสาวที่เพิ่งพบกัน ต่างมีชีวิตที่สิ้นหวังทั้งคู่ จะค้นพบความสุขที่แท้จริงในชีวิตได้หรือไม่
