รุ่ง บุญสิงห์ เด็กหนุ่มวัยคะนองที่ชอบขี่มอเตอร์ไซค์แว๊นซ์ไปวัน ๆ โดนไล่ออกจากโรงเรียนประจำอำเภอ เขาจึงย้ายมาอยู่โรงเรียนประจำตำบล โรงเรียนนี้ ครูเบญ ทราบว่ารุ่งอดีตของเขา เมื่อครั้งเรียนประถมเขาคือเด็กหมอลำหุ่น "เด็กเทวดา" ที่ล้มเลิกไปแล้ว ครูเบ็ญ จึงชวน รุ่ง ก่อตั้งหมอหุ่นคณะเด็กเทวดาอีกครั้ง พร้อมทั้งขอแรงนักเรียนคนอื่น ๆ มาเป็นสมาชิกชมรมหมอลำหุ่น สมาชิกหมอลำหุ่นใหม่มี 3 คน หนึ่งในสามคนเคยเป็นคู่อาฆาตไล่ล่ากันมา
ครูเซียง ปรีชา อดีตนักละครเวที ละครหุ่น จากกลุ่มเด็กรักป่า เคยฝึกสอนละครหุ่นให้กับ รุ่ง เมื่อครั้งที่เขาเรียนชั้นประถมถูก รุ่ง ขอให้มาช่วยอีกแรง ครูเซียง จึงได้ไปตามอดีตลูกศิษย์ ชั้นประถมต้น-ปลาย ที่โรงเรียนเดิมของ รุ่ง มาช่วย หมอลำหุ่นเด็กเทวดาอาศัยเวลาเลิกเรียน วันหยุดเสาร์อาทิตย์ พวกเขาพากันสร้างหุ่นกันเอง จากกระดาษ จากผ้าเก่าผ้าขาด วันหนึ่งพวกเขามองเห็นกระติ๊บข้าว ที่ใส่ข้าวเหนียวกินกันทุกๆวัน มาหลายพันปี มีตา มีหู มีปาก กระติ๊บข้าวเหนียวธรรมดา ก็กลายมาเป็นหมอลำหุ่น ฟ้อนลำ ไปตามทำนองเสียงกลองเสียงแคน ทั้งคณะมีเงินซื้อกับข้าว มื้อละ 40 บาท บางวัน รุ่ง กับเพื่อนไปขโมยอาหารแม่ค้ามาแบ่งเพื่อนในคณะกินกัน แม่ค้าเห็นความตั้งใจของเด็กเทวดา จึงให้คณะเด็กเทวดา มาอาศัยที่บ้าน ทำกับข้าวสามเวลาเลี้ยงดูเหมือนลูกหลาน
จากครูตัวเล็ก ๆ จากคนที่รักในหุ่นที่ปฏิเสธตัวเองว่าไม่ใช่ครู จากสปอร์เซอร์แม่ค้าร้านขายของชำในหมู่บ้าน จากเด็กแว๊นซ์ในสังคมทั่วไป จากกระติ๊บข้าวธรรมดาที่คนอีสานใส่ข้าวเหนียวกินทุกมื้อทุกวัน พวกเขาพาก้าวเดินไปในเทศกาลหุ่นโลกอย่างสง่าผ่าเผย กระติ๊บข้าวที่ไม่ธรรมดานี้มีอบอุ่น มีความหวัง ให้กำลังใจคนเล็กคนน้อย อย่างเหนียวแน่น มั่นแก่น แน่นอน
